Ya Samimiyet sizsiniz...! Ya Samimiyetsizsiniz ...!

Yeşim GÜRSOY
Epeydir yazamadım yine sosyal medyada beni etkileyen birkaç konu haricinde. Oysa ki içimde kelimeler lebi derya.
Kendilerini nerelere savuracaklarını bilemiyorlar.
Böyle çok fazla duygu yoğunluğu yaşadığım zamanlarda genelde sessizleşirim.
"Yeteri kadar konuştun içine, yer kalmadı yeter artık bir ses ver" dediğim zamanlardayım yine.
Konuşmak dediğimde günlük hayattaki genel rutin akıştaki kurduğumuz cümlelerin dışında olanlardan kuramadıklarımızdan, kurup sese dönüştüremediklerimizden, özgürce içinizden geldiği gibi, söylemek istediğiniz gibi söyleyemeyip yutkunup derinlere gönderdiklerinizden bahsediyorum.
Valla ben uzun bir zamandır yutkunuyorum.
Bu aralıkta da korkuyorum çok.
Neden derseniz öyle anlar oluyor ki dışarıda gayet alelade bir kelime bir soru benim içime attığım o kelimeleri tetikliyor bir anda..
Kurşun askerler gibi rap rap rap başlıyorlar sıralanıp dışarı kendilerini atmak için koşmaya.
Bir bakıyorum olmadık bir anda dökülecekler ortaya. 
Sonra bir bakmışım yine yutkunmuşum.
Ne kötü bir his içinden geldiği gibi konuşamamak.
Nereye gitsem kiminle konuşsam görüyorum. Herkes tartıveriyor kilo tartar gibi her şeyi.
"Ay bunu söylersem ucu buna gider, böyle dersem yanlış anlaşılırım." 
Dur olduğu gibi anlatmayayım çok anlatasım var ama işaret edeyim o kendini bilir anlar.
O işaret ediyor, karşıda anlamazmışlık oyununa start veriyor.
Yani diyorum ne konuşacaksın bu alemde, sus seyreyle herkesi. Gözlerin bazen içindeki aa lardan büyüse de.
Yeni gençlik boşa kullanmıyor bazı tekerlemeleri.
Yok artık, oha, yuhh, çüşş bunlar çok abesti iştigal olmaması gereken kelimeler ama yeri var inanın.
Bunu da anlayamadım bu yaşa kadar ya neyse…
Ya ne söylemek istiyorsan sen bir söyle. Söyleyeceğinde bir yanlışlık olduğunu düşünmüyorsan niye yanlış anlaşılsın.
Canın yanlış söylemek istiyor da yanlışı söylemenin evrilmiş yolunu aramak gibi birşey bu.
Tabii bunları yazarken ben doğrucu Davutları da ayırıyorum buradan. "Ben bildiğimi söylerim" deyip dan dun ulu orta konuşmak değil bahsettiğim şey..
Tabi ki her doğru, her yanlış her yerde söylenmez.
Üslubunu, adabını, yerini yordamını kime ne söyleyeceğini seçeceksin hayatta…
Ben diyorum ki bunları yaptıktan sonra kelimeleri cımbızlayıp, kırk elekten geçirmesek. Yuvarlak bir cümle kurayım da öyle derlerse böyle derim, şöyle söylerlerse böyle derim suya sabuna dokunmadan hani şu tereyağından çekilen kıl gibi sıyrılmaya uğraşmasanız diyorum.
Ya susun, ya insan gibi konuşun…
Bazen öyle anlar oluyor ki yanımda bir saat konuşan bu insanlar özetle ne demek istediler diye düşünüyorum.
Kelimeler yer değiştiriyor içimde… Dediğine bak şimdi yaptığına bak oluyorum.
Bu kadar cümleden sonra diyorum ki neyseniz o olun!
“Ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol” diye boşuna dememiş Mevlana…
Sadece kelimelerinizde değil, davranışlarınızda da uygulayın bunu. Şu bedenin içinde kıvrandırıp durdurmayın ruhunuzunu…
*
Önümüzde yine işaretli günlerden biri var…
Malum Sevgililer Günü…
Söylüyorum işte hiç evirip çevirmeden sevgiye sevgiliye gün mü olur Allah aşkına. Anneye babaya gün mü olur? Sevgiler bir güne sığar mı, sevgi sevgili bir tarife sığacak kelimelere sahip mi ki…
Ne sevgi deseler şimdi ne derim ki bakın aklıma gelen ilk dizeler Sıla dan
Sen benim kalabalığımdaki sessizlik
Sen benim sessizliğimdeki çığlık
Sen benim her şeyimsin
Sen ben de her şey…
İşte her şey böyle olmalı siz siz gibi, içinizden geldiği gibi, her şeyiniz  duygularınız siz gibi, hareketleriniz siz gibi…
Riyasız, beklentisiz, samimi olmalı.
Bir esle anlam değiştirecek kadar basit bir şeyi anlatabilmek
Şimdi siz seçin hangisi sizsiniz
Ya samimiyet sizsiniz
Ya samimiyetsizsiniz…