Dünya bir misafirhane idi, Burada yolcu olduğumuzu unuttuk.
Sorumlu olduğumuz çok şeyler vardı; Her nasılsa,
Dünyanın bir sınav yeri olduğunu unuttuk.
Hayret! Ne çabuk Ve ne çok şeyler unuttuk!
Sahip olduğumuz tüm nimetlere karşı,
Doyumsuzluğumuzla, Açgözlülüğümüzle, Şükretmeyi unuttuk!
Şu geçici dünyada kazanç sevdasına düştük; Helâlı, haramı unuttuk!
Sporu, eğlenmeyi, gezip tozmayı sevdik;
İbadetten zevk almayı, Allah ile birlikte olmayı unuttuk.
Evlât ve torun sevgisiyle oyalanırken,
Anneye, babaya saygıyı, Büyüklere zaman ayırmayı unuttuk!
Sen-ben çekişmesi içinde Ecdat yadigârı kültürümüzü unuttuk.
Dostluğu unuttuk. Komşuluğu unuttuk.
Kardeşliği unuttuk. Hatır saymayı unuttuk.
Kısaca; Biz kendimizi unuttuk,
Seller bastı üzüldük. Ama dere yatağına niçin ev yaptığımızı unuttuk.
Depremler oldu feryat ettik. Yangınlar oldu çırpındık.
Türlü türlü felâketlere ağladık, sızlandık. Fakat her nedense;
Yaptıklarımızın cezasını çektiğimizi unuttuk!
Türlü türlü afetler karşısında, Allah’tan geleni kuldan geliyor sandık.
Haddimizi aştık. Sabrımızı, olgunluğumuzu, Kadere inancımızı unuttuk.
Yüce Allah’ın “Ey inananlar, Sakın Allah’ı unutmayın,
Yoksa Allah, size kendinizi bile unutturur” İlâhî fermanını unuttuk!
Dünyanın baş döndürücü zevkleri arasında, Nefsimize uyarak,
Uyuduk mu, uyutulduk mu bilinmez…
Fakat doğruyu yanlıştan, İyiyi kötüden ayırabilecek Aklımız olduğunu unuttuk!
Dünyanın kendi etrafında dönmesiyle gece ve gündüzün oluştuğunu, dünyanın
güneşin etrafında dönmesiyle mevsimlerin meydana geldiğini bildik ve gördük
ama dünyayı döndüreni unuttuk! Dünya hayatında safa sürmek güzel de,
Sonunda ölüm olduğunu unuttuk!
Onun için değerli kardeşim, Vakit geç olmadan, Unuttuklarımızı hatırlamaya
çalışalım.
Unuttuklarımıza pişman olalım.
Ve bizi yaratana karşı Tövbe edelim ki;
Yeri geldiğinde O da bizi unutmasın! Ve bizi bize unutturmasın!..
Tevbe etmek için inanç olmalı değil mi.işte o yok.olmayan bir şey seni doğru yola yönlendirebilir mi