-İnsana en çok ne yakışır, dede?
Cevap vermişti dede, bilge bir tebessümle.
-"Merhamet" evladım, merhameti olmayana insan denilmez bile.
Sözcük sözcük, hece hece işlemiştim bu cümleyi yüreğime.
Öyle bir cümleydi ki bu,insan yaşadıkça varıyordu bilincine.
İnsan,yaşadıkça ve yaşlandıkça ihtiyaç duyuyordu acıma hissine.
"Kanadı kırık kuş, merhamet ister" diyordu ya Sezai Karakoç, Mona Rosa'nın dizelerinde,
İşte ekmek gibi, su gibi muhtaçtık merhamete.
Sahi, kanadı hiç kırılmayan var mıdır içimizde?
Tam uçacakken hayallerimize, kaç kez düşmüşüzdür yere?
Çoğu zaman sözler, taştan ağır gelmemiş midir bize?
Gönlümüzün kırıldığı zamanlar, hasret duymaz mıyız bir tatlı söze?
Çok mu zordur acaba, kırıp dökmeden yürümek?
Çok mu zordur, kırdığında toplayabilmek?
"İnsan, insanın gönlünde dinlenir" demiş ya şair, sahi çok mu zordur insanı dinlendirmek?
Yük olmadan yaşayabilmek, hatta yük alabilmek.
Bir gün öleceğiz elbet, zor olmasa gerek, bunu bilmek.
Bir gün, neyimiz varsa ayrılacağız, zorda kalarak, istemeyerek.
Her şeye hükmedebileceğimizi düşünüyoruz ya bazen, bir gün hükmümüz dışında kalacak ,nefes almak ya da vermek.
Bir gün gelecek ve artık hiçbir şeye sözümüz geçmeyecek.
Bir gün gelecek, hiçbir şeye gücümüz yetmeyecek.
Bizim elimizde olmayacak kalmak ya da gitmek.
Sahip olduğumuz ne varsa, anlamını yitirecek, fayda vermeyecek.
Sadece rahmet dileyeceğiz, bir gün gelecek.
Sadece rahmet bekleyeceğiz, bir gün gelecek.
Öyleyse, kanadı kırık kuşlardan merhameti esirgemek niye?
Cümlelerimizi merhametle yoğurmak varken, öfkeyle kurmak ne diye?
Gönüle girebilmek ve orada kalabilmek dururken, gözden ve gönülden düşmeye heveslenmenin anlamı ne ?
-Peki ya, merhamet olmadan olmaz mı dede?
Cevap verdi dede, bilge bir tebessümle.
-Merhametin olmadığı yer cehenmemdir evladım, gerisini sen düşün hele.
Orhan DOĞANGÜNEŞ