O günlerde insanlar, sürekli olarak saate bakmıyordu.
Ve üstelik günler de su gibi akmıyordu.
Zaman, sevdiklerimiz yanımızda olduğunda değer kazanıyordu ve hiç kimse bir yerlere yetişmek için telaş etmiyordu.
Kalp kırmak şimdiki gibi normal karşılanmıyordu ve nezaket her zaman kıymet görüyordu.
Şiirler şiire, şarkılar şarkıya, romanlar da romana benziyordu.
Portakallar, portakal gibi kokuyordu ve insan, insandan şimdiki gibi korkmuyordu.
Yaşı kemale erenler, bir çocuk gördüğünde kucağına alıp sevebiliyordu ve saçlarını okşayarak onlarla sohbet ediyordu.
Anneler bu konuda tedirgin olmuyordu ve insanlar birbirine güven duyuyordu.
Beslenme çantalarımıza meyveler
ikişer tane konuluyordu ve sıra arkadaşlarımız unutulmuyordu.
Ya sokaklar?
Sokaklar, top oynayan çocuklardan geçilmiyordu ve saklambaç oynayanlar, arabaların arkasını enfes bir saklanma yeri olarak görüyordu.
Arkadaşlık bağları bu şekilde daha da güçleniyordu ve çocuklar farkında olmadan oyunlarla büyüyordu.
Susayan çocuklar, yaşlı teyzelerden su istiyordu ve teyzeler bu davranışı bir ibadet sayarak sevap umuyordu.
Misafirlikler...
Misafir geldiğinde hemen ocağa çay konuyordu.Çay, kısık ateşte, dostluklar ise muhabbette demleniyordu.
Kanepeler karşılıklı konumlanıyordu ve insanlar birbirinin yüzüne bakıyordu.
Ve televizyonlar yavaş yavaş misafir odasında baş köşeye yerleşiyordu.
Önce gözler birbirinden, sonra da sözler birbirinden ayrılıyordu.Ama yine de herkes pür dikkat aynı ekrana bakıyordu.Bir şekilde ortak noktada buluşuyordu.
Oysa bu devirde, herkes ama herkes elindeki ekrana bakıyordu.
Gözler, sözler ve nihayetinde gönüller de birbirine ayrı düşüyordu.
Selamlar yürekten karşılık bulmuyor, sohbetler artık gibi gönlü doyurmuyor, hal hatır eskisi gibi içten sorulmuyordu.
Bu günlerde insanlar çok hızlı yaşıyordu ve herkes sürekli saatine bakıyordu.
Üstelik, günler de su gibi akıyordu.
Orhan DOĞANGÜNEŞ