Ülke olarak birçok şeyin farkında değiliz. Bunun sebebi de aydınlarımızın münevver olmamasıdır. Bu çok büyük bir suçlama gibi gelebilir ama doğru.
Küçük bir örnek verelim; Güneydoğu çözüm süreci yaşanırken «akil adamlar» çıkartıldı ortaya. Bu insanlar her kesimi temsil ediyor muydu. Peki niye başarılı olmadı. Bir kere adama sorarlar bu 63 kişi akil de diğer adamlar akılsız mı diye.
Öncelikle kabul edelim ki bireysel haklarımızın hala farkında değiliz. Hep birileri bizim için karar versin diye bekliyoruz. Karşılaştığım bir çok insan olumsuzluklardan şikayet ediyor. Peki kaçımız bu olumsuzlukları düzeltmek için çaba sarf ediyoruz. Yönetime olan katılımımız seçimden seçime oy vermekten öteye geçemiyorsa şikayet etmeye de hakkımız yoktur. Kahvede okey oynamak siyaset yapmaktan kolay geliyor. Oysa gidip ilgilenmeliyiz hangi görüşte olursak olalım. Rahat, bir başına bırakmamalıyız seçtiklerimizi.
Karadeniz’in yükseklerinde gördüğüm el işçiliğiyle yapılmış oldukça eski köy yollarının ne zaman yapıldığını merak edip sordum. Tek parti döneminde yapıldığını ve yol yapımına gitmeyenin para vermek zorunda olduğunu anlattılar. Demek ki yapılabiliyormuş. Öyle zoraki olması hoş değil ama katılımın sağlanması güzelmiş.
Yani benden emlak vergisi alıp o geliri başka yerlere çarçur edipte su faturama çevre temizlik vergisi sokuşturmak ne kadar adilse yol yapımına katılmayana da o zaman bedelini öde demek o kadar adil geldi.
Bizim ilkokul zamanımızda yurttaşlık bilgisi diye bir ders vardı. Adı bile ne kadar güzel geliyor şimdi.
Yurttaşlık, yani bir şeyi ,vatanı paylaştığını vurguluyor
Aidiyet duygusu yüklüyor insana o yaşta. Ve tabiidir büyüyünce de hiç itiraz etmiyorsun askerliğe de seve seve gidiyorsun çünkü vatandaşsın. Hiç bir tapuda adın geçmese de yurttaşsın.